Finale Belgacom Beringen

Meestal hebben sporters maar een doel voor ogen, maar in Beringen is bewezen dat een organisatie dat ook kan hebben. Eerst zou de GP Beringen plaats vinden in Winterslag (als de GP Roel Paulissen), maar de baas van de mijnterril wilde daar geen MTB-wedstrijd meer op zijn terril hebben. Zo zou de wedstrijd verplaatst worden naar de stad Genk. Ook deze wedstrijd werd verplaatst en wel naar Beringen.

Ik heb veel respect voor deze organisatie; in hoe kort dag zij alles voor elkaar hebben kunnen krijgen is ongelofelijk. Als je hoort dat mensen 2 weken vrij hebben genomen voor deze wedstrijd en uit eerbetoon naar Davy Coenen (een mountainbiker die begin dit jaar overleden is), nou dat vind ik knap. Hoe hard mensen de afgelopen 2 weken hebben gezwoegd bovenop de mijn, werd nog niet eens zo lang geleden (1989), op diezelfde plek, onder de grond gedaan. Maar dan jaren lang. Brrr... Bijna niet voor te stellen. Het maakt de omgeving in Beringen tot iets aparts, bijzonders, surrealistisch. Vervallen gebouwen en haarscherpe foto's van mijnwerkers (in scene gezet?)

Er was een mooie omloop gemaakt op de mijnterril. En met wat regen was het echt technisch geworden (gelukkig bij ons nog niet zo heel erg). Wat minder zwaar dan Winterslag, maar veel technischer, uitdagender en dus leuker.

Bij de start werd uitgelegd hoe de eerste ronde zou lopen. Maar mijn gevoel voor links en rechts is nooit zo heel goed... En de startronde + de hele ronde liepen beide anders dan ik had gedacht... 

De startronde was wat ik had benoemd tot de "echte" ronde en bij de hele ronde kwam er nog een stukje bij wat wij met inrijden de verkeerde kant op hadden gereden en toen bedacht hadden: dit is de kinderronde. Niet echt een moeilijk stukje maar wel een verassing.

Mijn start was goed. Ik ging dan wel als 5e de eerste klim in maar bovenop kon ik er al 2 voorbij. Elise was inmiddels al haar titel aan het veilig stellen en lag ruimschoots voorop. Goed ik zag dan wel niet de Belgische driekleur voor me, maar de Nederlandse zat niet zo ver voor me. Het gaatje tussen Lisa en mij werd steeds kleiner en toen ik voor de tweede keer boven op de terril kwam lag ik op kop en kon ik als eerste een technisch stuk in gaan. Helaas werd ik daarna weer ingehaald en kreeg Lisa weer een gaatje. Een herhaling van de vorige ronde: bovenop reed ik weer op kop. In het technische stukje door de bossen kreeg ik een gaatje. Dat gaatje hield ik tot de allerlaatste afdaling, toen bedacht ik me dat ik nog geen boom en geen grond gekust had... Tja bomen stonden er daar niet meer, maar een duik in de modder ging nog wel lukken. En ik maakte een mooie schruiver... 

Weg gat. Welkom sprint. 

Goed we moesten nu dus in de sprint de beslissing maken. In het rechte stuk naar de finish toe viel Lisa even een beetje stil. Ik dacht nu moet ik gaan, misschien iets te vroeg, maar ik ging. Helaas was de finish voor mij een paar meter te ver. En na een spannende tweestrijd werd ik dik tevreden derde.

Altijd lekker om het seizoen zo af te sluiten. Ik heb dit seizoen een enorme groei doorgemaakt, net als vorig jaar. En ben er dan ook zeer content (op z'n vlaams) mee.

Ik vond het super hoe ik werd aangemoedigd: Allemaal super bedankt! Het was echt grappig hoeveel mensen mijn naam wisten (goed het staat in het mini op mijn shirt maar dan moet je goed ogen hebben...) 

Goed het was bijna gelukt om tweede te worden, maar ik vind derde al helemaal te gek! Dat had ik aan het begin van dit seizoen niet verwacht, tenminste niet dat ik zo zou mee kunnen strijden om de tweede plek.

Ik ga volgende week weer mijn schaatsen zoeken (en de kou (wat is het lekker dat je buiten kunt MTB'en))! 

Op dit filmpje (http://www.sporza.be/cm/sporza/videozone/MG_sportnieuws/MG_wielrennen/1.873671) kun je zien waar ik precies gevallen ben. Leuk filmpje!

2x Houffalize, 2x Big Chouffe

Houffalize...
...bekend van de World-Cup (die dit jaar voor het laatst daar is gereden)
...bekend vanwege een technisch parcours (maar hoe krijgen ze het dan in het najaar voor elkaar om een nog technischer en zwaarder rondje van te maken en dat was niet alleen mijn mening)
... heeft smalle straatjes die ze 1x in het voorjaar vol bouwen met tenten van een groep mensen die zichzelf mountainbikers noemen. (In het najaar dus niet. Nu waren die tenten er niet, maar wie denkt dat deze zelfde straatjes helemaal leeg waren heeft ook ongelijk... Er waren genoeg caravans opgetrommeld om al die lege plekken op te vullen)
...en La Chouffe (tja dat was niet veranderd. Alle winnaars kregen weer gewoon de bekende fles Big Chouffe (limited edition))
... vul zelf nu maar wat in. Ik kan nog wel even doorgaan met wat er in het voorjaar allemaal wel was en nu niet. Maar de sfeer in het dorpje en rondom de wedstrijd was er nog en dat is toch wel het belangrijkste.


Na lang wachten in de kou (6 graden) mochten we eindelijk weg. En nog voor de top ging Elise Marchal al weg en heb ik (en de andere Meisjes) haar niet meer gezien. Want met 6 minuten achterstand (dat was mijn achterstand op het einde) dan moet je goede ogen hebben wil je haar nog zien...
Steffi en ik kwamen zo samen te rijden. Ik moest alleen weer onhandig doen en zo kreeg Steffi een gat op mij. Toch weer een overeenkomst met het voorjaar. Toen reed Steffi ook bij me weg. Verschil: toen kreeg ik het gat net niet meer helemaal dicht en nu haalde ik nog dezelfde ronde in. Bovenaan een zware klim had ik een gaatje met Steffi. De rest van de wedstrijd had ik niet meer onhandig gedaan en kon ik solo als tweede over de streep komen! En daarmee dus mijn tweede fles La Chouffe gewonnen!
Volgende week de laaaaaaaaaaaatste wedstrijd :'( van het seizoen... in Beringen. Volgens Kevin Panhuyzen is het een zwaar parcours met mooie afdalingen rechtdoor, maar wel met af en toe een bocht erin... Logica?

Remscheid

Alweer bijna een hele week geleden ben ik naar Remscheid gegaan (oeps een beetje laat met mijn verslag...).

Remscheid was de laatste wedstrijd van de NRW-cup en ook onze laatste wedstrijd in Duitsland van dit seizoen. En dus ook voor mijn broer de laatste mogelijk om echt bratwurst te eten.

Het parcours was een beetje opmerkelijk, laten we het zo zeggen. Ze hebben wel de moeite genomen om een hele mooie drempel te maken, een schitterde ramp/schans neer te leggen inclusief chicken run (die ze vlak voor de wedstrijd hadden verlegd en ik dus verkeerd had ingereden) en bochten die goed liggen te verknallen. Maar niet echt de moeite genomen om de leukste paadjes in het bos uit te zoeken. Het bos zag er zo mooi en veel belovend uit... Veel singletracks langs het parcours en veel hoogtemeters... De hoogtemeters zaten wel in het parcours maar de singletrack helaas niet echt.

De start was al om 9.15 uur en ik lust geen koffie en was dus ook niet helemaal goed wakker geworden. Na de start begon de afdaling. De eerste bocht ging ik als tweede door en onderaan lag ik op een klein gaatje op de nummer 1 en had ik nog een meisje in mijn wiel. Zij reed toen het gat dicht naar de nummer 1. Bovenaan moest ik ze alleen allebei laten gaan... (toch nog niet wakker!) Een van die meisjes kreeg alleen pech :( en daardoor haalde ik haar weer in. Ik kwam zo als 2e over de streep. En wat ook wel leuk mee genomen was dat ik ook nog de 3e plek had in het klassement ondanks dat ik niet zo veel wedstrijden gereden had. Kreeg nog een mooie SKS-multitool.
Achteraf gezien was het toch wel een heel zwaar rondje.