In de herfstvakantie zijn wij met de hele schaatsploeg naar Inzell geweest! Echt super gezellig was het! Het verslag hier onder is niet door mij geschreven maar door Ari, een vader die mee was. Ik zou het niet zo mooi kunnen op schrijven. Dus Ari ook bedankt!
Begin
Al diegenen van onze groep die voor ons vertrek nog dachten dat schaatsen een individuele sport is, denken er sinds het eerste trainingskamp voorgoed anders over. Schaatsen is wel degelijk een teamsport. Op- en naast het ijs kunnen schaatsers niet zonder elkanders stimulerende aanwezigheid die bij ieder van hen tot betere prestaties zal leiden.
Zaterdagochtend heel vroeg vertrekken er vanaf vijf verschillende plaatsen vijf auto’s en een aanhangwagen vol met Mountainbikes en proviand in de richting van Inzell. Daarnaast zullen wat later nog vier deelnemers die dag de trein nemen. In totaal 26 personen hebben zich opgegeven en zijn bepakt en bezakt dicht tegen elkaar aangekropen om de tocht van zo’n 10 uur zo gezellig mogelijk af te leggen. Een mooi intiem begin van iets dat al gauw uitgroeide tot iets groots, iets moois en onvergetelijks!
Toen ondergetekende tegen vier uur ’s middags uit de auto stapte trof hij al een grote groep schaatsers en begeleiders aan die gezamenlijk in de zon op het gras zaten om hun reiservaringen en hoog gespannen verwachtingen met elkaar te delen.
Niet lang daarna, toen iedereen was aangekomen, gingen de schaatsers naar de IJsbaan voor een eerste kennismaking met het ijs en de sfeer, en begon een deel van het begeleidingsteam aan de inkoop- en de bereiding van het eerste diner van die week. Het appartement van Hans, Josje en Ari werd ingericht als een heuse voedselbank alwaar de schaatscracks en hun begeleiders zich gedurende de hele week konden melden voor brood, kaas, sportdrankjes, fruit, toiletpapier en andere dagelijkse benodigdheden. Soms werden er in de vroege ochtenden zelfs eieren (met verschillende gradaties hardheid!) gekookt en werd er voor de langskomende liefhebbers koffie gezet. Voor dit laatste deed ook Lieke, met Sabine, Britt en Laura verblijvend in het appartement ernaast, een behoorlijke dagelijkse duit in het verzorgingszakje.
Later, na het eten, werd tijdens de eerste briefing meteen al duidelijk dat het definitief geen vakantiekamp zou worden. De volgende morgen moest er om half zeven worden opgestaan en werd iedereen op het hart gedrukt om 7:30 uur (en geen minuut later!) met schaatsuitrusting klaar te staan. De bagage werd met een auto naar de baan gebracht zodat de sporters daarvan tijdens de wandeling, die gedeeltelijk hardlopend zou worden afgelegd, geen hinder zouden ondervinden. Tevens werd er voor die middag een stevige MTB training aangekondigd.
Heilig IJs
Die eerste ochtend was het weer helder. Het was koud, dat wel, maar de zon die vanachter de bergen al voorzichtig het dal van Inzell in scheen, gaf ons al een voorproefje van wat door de trainers Petra en Erik het echte Inzell-weer werd genoemd.
Iets na acht uur hadden alle schaatsers hun ijzers op het heilige ijs staan en werden onder het oog van Ard Schenk, die vanaf een zwartwit foto vanuit een oud keukentje toekeek, voorzichtig de eerste trainingsronden afgelegd. Hierbij werden ze begeleidt en aangemoedigd door Petra, die vanuit haar rolstoel langs de kant alles goed in het oog hield en Erik, die meeschaatsend iedereen persoonlijk aanwijzingen gaf.
N.S.V. was duidelijk niet de enige schaatsclub die de herfstvakantie had aangegrepen voor een trainingsstage in Zuid Duitsland. Op de baan was het die eerste ochtend wel heel erg druk en al gauw werd duidelijk dat de verschillende interpretaties van wat de in- en uitrijbaan, tot een gevaarlijke chaos leidde. Zelfverzekerd optreden van de NSV begeleiders, waarbij het gebruik van de in geheel Inzell hoorbare omroepinstallatie door Hans niet werd geschuwd, voorkwam dat er ongelukken konden gebeuren.
De kunst van het meedoen.
Na onze training, die werd gevolgd door een dweilpauze, kwam onder leiding van Fabris de Italiaanse ploeg op het ijs. Dit was de opmaat voor wat de volgende dag en de rest van de week in de overtreffende trap zou plaatsvinden. Toen op maandag de NSV training was afgelopen kwam de gehele TVM ploeg op het ijs! Er volgde een schouwspel waar velen van ons naar hadden uitgekeken. IJs, dat nog maar even daarvoor door NSV ijzers was gestreeld en gesneden, werd nu gegeseld door de bijna bovennatuurlijke krachten van Sven Kramer en consorten.
Daarna was het voor een flink aantal NSV´ers handtekeningen jagen.
En daarmee gaf Inzell iets prijs van wat eigenlijk alleen in Inzell kan. Naast het complete team van TVM, dat we de warming up konden zien doen op het asfalt voor het stadion, en de Italianen, waren ook de Tsjechische Sablikova en haar ploeggenoten en Peter Müller met zijn Noren de gehele week aanwezig.
En toen kwam het! Door de goede contacten van Petra kon zij voor woensdagavond haar gehele ploeg intekenen voor een wedstrijd waaraan ook het voltallige TVM team zou meedoen.
Onze mensen werden ingeschreven voor de 100, 500 en 1000 meter.
Die dag werd het trainingsschema aangepast aan de wedstrijd van die avond. `s Morgens werd er alleen een lichte MTB training afgewerkt, en aan het einde van de middag werd er door het ondersteuningsteam een lichte sportmaaltijd opgediend.
En die avond reden onze bloedeigen NSV ´ers, Josje, Sabine, Laura, Lieke, Britt, Kjell, Jeroen, Sam, Jelle, Jasper, Jesse, Martijn, Bart, Mike, Roel en Sjoerd zich warm in het kielzog van Kramer, Wüst, Wennemars en de anderen. En wat werd er hard gereden!! Een aantal van ons reden zelfs op het buitenijs een PR die hun tijd op de binnenbaan naar de geschiedenisboeken verwees. En hoewel onze rijders (met uitzondering van begeleidende ouder Beno Pol) met hun tijden natuurlijk niet in de buurt van de profs konden komen, prijkten al hun namen wel op dezelfde uitslagenlijst.
De grote tegenvaller van die bijzondere avond was de val van Laura in de tweede bocht van haar 500 meter die zij, volgens vakkundige ooggetuigen, bijzonder snel aan het afleggen was! Hoewel zij direct werd verzorgd door de medische staf van het TVM ploeg (!) , moest zij daarna door Tineke en Sandra naar het ziekenhuis gebracht worden. Daar waren er maar liefst zes hechtingen nodig om de wond in haar voet te dichten. Gelukkig kon zij nog op tijd terug zijn voor de laatste ritten van haar ploeggenoten op de 1000 meter en kon de avond toch nog met een compleet team worden afgesloten.
Serieel en Parallel koken met daarna de afwas!
Tja, de sportieve hoogtepunten regen zich de gehele week aaneen. NSV´ers die voor het eerst op een mountainbike klommen om maar direct aan het zware werk te beginnen. En er was zelfs een MTB tijdrit bergop, waarbij allen ver boven zichzelf uitstegen en ieder voor zich een prestatie van formaat neerzette.
Dit ging natuurlijk niet allemaal vanzelf. Een combinatie van een professioneel trainerskoppel
(Petra en Erik), en een ondersteunend begeleidingsteam van enthousiaste ouders, zorgde ervoor dat niet alleen sportieve, maar ook logistieke prestaties van formaat werden neergezet.
Elke dag stonden er mensen van het begeleidende ouderteam om 6 uur des morgens bij de bakker, werden er dagelijks karren vol boodschappen gedaan, van die boodschappen door middel van serieel en parallel koken binnen afzienbare tijd heerlijke en ook voedzame maaltijden bereidt , vormden zich elke dag weer spontaan een of meerdere afwasteams, werd er elke dag een deel van het schaatsteam aan het huiswerk gezet, werden er van alle activiteiten professionele foto´s gemaakt en was het van het begin tot het einde…………reuze gezellig!
Het werd een week om nooit te vergeten! Niemand had dan ook veel zin om op zaterdag in de vroege ochtend de terugreis te aanvaarden. Liever waren we nog wat gebleven om na te praten en te genieten van het mooie weer, de schitterende omgeving en het feit dat we een team waren. Met ons allen, een hele week lang. Dit laatste wordt misschien wel het beste geïllustreerd door wat er tijdens een van de eerste trainingen op onze eigen baan gebeurde. Iets wat we in Inzell nog niet hadden gezien. Er vormde zich een treintje van bijna alle Inzellgangers. Als een hecht team sleurden ze elkaar een paar mooie ronden door. En Laura dan? Laura was erbij! Zij stond met haar krukken aan de kant en keek ernaar.
Zoals ook de TVM ‘ers, Italianen, Tsjechen en ook Noren het ons telkens weer voordeden, schaatsen doe je niet alleen. Dat doe je samen. Samen trainen, samen praten en overleggen, samen helpen, eten en slapen en……………….dat was voor sommigen van ons misschien wel het aller-moeilijkst; opruimen.
Al diegenen van onze groep die voor ons vertrek nog dachten dat schaatsen een individuele sport is, denken er sinds het eerste trainingskamp voorgoed anders over. Schaatsen is wel degelijk een teamsport. Op- en naast het ijs kunnen schaatsers niet zonder elkanders stimulerende aanwezigheid die bij ieder van hen tot betere prestaties zal leiden.
Zaterdagochtend heel vroeg vertrekken er vanaf vijf verschillende plaatsen vijf auto’s en een aanhangwagen vol met Mountainbikes en proviand in de richting van Inzell. Daarnaast zullen wat later nog vier deelnemers die dag de trein nemen. In totaal 26 personen hebben zich opgegeven en zijn bepakt en bezakt dicht tegen elkaar aangekropen om de tocht van zo’n 10 uur zo gezellig mogelijk af te leggen. Een mooi intiem begin van iets dat al gauw uitgroeide tot iets groots, iets moois en onvergetelijks!
Toen ondergetekende tegen vier uur ’s middags uit de auto stapte trof hij al een grote groep schaatsers en begeleiders aan die gezamenlijk in de zon op het gras zaten om hun reiservaringen en hoog gespannen verwachtingen met elkaar te delen.
Niet lang daarna, toen iedereen was aangekomen, gingen de schaatsers naar de IJsbaan voor een eerste kennismaking met het ijs en de sfeer, en begon een deel van het begeleidingsteam aan de inkoop- en de bereiding van het eerste diner van die week. Het appartement van Hans, Josje en Ari werd ingericht als een heuse voedselbank alwaar de schaatscracks en hun begeleiders zich gedurende de hele week konden melden voor brood, kaas, sportdrankjes, fruit, toiletpapier en andere dagelijkse benodigdheden. Soms werden er in de vroege ochtenden zelfs eieren (met verschillende gradaties hardheid!) gekookt en werd er voor de langskomende liefhebbers koffie gezet. Voor dit laatste deed ook Lieke, met Sabine, Britt en Laura verblijvend in het appartement ernaast, een behoorlijke dagelijkse duit in het verzorgingszakje.
Later, na het eten, werd tijdens de eerste briefing meteen al duidelijk dat het definitief geen vakantiekamp zou worden. De volgende morgen moest er om half zeven worden opgestaan en werd iedereen op het hart gedrukt om 7:30 uur (en geen minuut later!) met schaatsuitrusting klaar te staan. De bagage werd met een auto naar de baan gebracht zodat de sporters daarvan tijdens de wandeling, die gedeeltelijk hardlopend zou worden afgelegd, geen hinder zouden ondervinden. Tevens werd er voor die middag een stevige MTB training aangekondigd.
Heilig IJs
Die eerste ochtend was het weer helder. Het was koud, dat wel, maar de zon die vanachter de bergen al voorzichtig het dal van Inzell in scheen, gaf ons al een voorproefje van wat door de trainers Petra en Erik het echte Inzell-weer werd genoemd.
Iets na acht uur hadden alle schaatsers hun ijzers op het heilige ijs staan en werden onder het oog van Ard Schenk, die vanaf een zwartwit foto vanuit een oud keukentje toekeek, voorzichtig de eerste trainingsronden afgelegd. Hierbij werden ze begeleidt en aangemoedigd door Petra, die vanuit haar rolstoel langs de kant alles goed in het oog hield en Erik, die meeschaatsend iedereen persoonlijk aanwijzingen gaf.
N.S.V. was duidelijk niet de enige schaatsclub die de herfstvakantie had aangegrepen voor een trainingsstage in Zuid Duitsland. Op de baan was het die eerste ochtend wel heel erg druk en al gauw werd duidelijk dat de verschillende interpretaties van wat de in- en uitrijbaan, tot een gevaarlijke chaos leidde. Zelfverzekerd optreden van de NSV begeleiders, waarbij het gebruik van de in geheel Inzell hoorbare omroepinstallatie door Hans niet werd geschuwd, voorkwam dat er ongelukken konden gebeuren.
De kunst van het meedoen.
Na onze training, die werd gevolgd door een dweilpauze, kwam onder leiding van Fabris de Italiaanse ploeg op het ijs. Dit was de opmaat voor wat de volgende dag en de rest van de week in de overtreffende trap zou plaatsvinden. Toen op maandag de NSV training was afgelopen kwam de gehele TVM ploeg op het ijs! Er volgde een schouwspel waar velen van ons naar hadden uitgekeken. IJs, dat nog maar even daarvoor door NSV ijzers was gestreeld en gesneden, werd nu gegeseld door de bijna bovennatuurlijke krachten van Sven Kramer en consorten.
Daarna was het voor een flink aantal NSV´ers handtekeningen jagen.
En daarmee gaf Inzell iets prijs van wat eigenlijk alleen in Inzell kan. Naast het complete team van TVM, dat we de warming up konden zien doen op het asfalt voor het stadion, en de Italianen, waren ook de Tsjechische Sablikova en haar ploeggenoten en Peter Müller met zijn Noren de gehele week aanwezig.
En toen kwam het! Door de goede contacten van Petra kon zij voor woensdagavond haar gehele ploeg intekenen voor een wedstrijd waaraan ook het voltallige TVM team zou meedoen.
Onze mensen werden ingeschreven voor de 100, 500 en 1000 meter.
Die dag werd het trainingsschema aangepast aan de wedstrijd van die avond. `s Morgens werd er alleen een lichte MTB training afgewerkt, en aan het einde van de middag werd er door het ondersteuningsteam een lichte sportmaaltijd opgediend.
En die avond reden onze bloedeigen NSV ´ers, Josje, Sabine, Laura, Lieke, Britt, Kjell, Jeroen, Sam, Jelle, Jasper, Jesse, Martijn, Bart, Mike, Roel en Sjoerd zich warm in het kielzog van Kramer, Wüst, Wennemars en de anderen. En wat werd er hard gereden!! Een aantal van ons reden zelfs op het buitenijs een PR die hun tijd op de binnenbaan naar de geschiedenisboeken verwees. En hoewel onze rijders (met uitzondering van begeleidende ouder Beno Pol) met hun tijden natuurlijk niet in de buurt van de profs konden komen, prijkten al hun namen wel op dezelfde uitslagenlijst.
De grote tegenvaller van die bijzondere avond was de val van Laura in de tweede bocht van haar 500 meter die zij, volgens vakkundige ooggetuigen, bijzonder snel aan het afleggen was! Hoewel zij direct werd verzorgd door de medische staf van het TVM ploeg (!) , moest zij daarna door Tineke en Sandra naar het ziekenhuis gebracht worden. Daar waren er maar liefst zes hechtingen nodig om de wond in haar voet te dichten. Gelukkig kon zij nog op tijd terug zijn voor de laatste ritten van haar ploeggenoten op de 1000 meter en kon de avond toch nog met een compleet team worden afgesloten.
Serieel en Parallel koken met daarna de afwas!
Tja, de sportieve hoogtepunten regen zich de gehele week aaneen. NSV´ers die voor het eerst op een mountainbike klommen om maar direct aan het zware werk te beginnen. En er was zelfs een MTB tijdrit bergop, waarbij allen ver boven zichzelf uitstegen en ieder voor zich een prestatie van formaat neerzette.
Dit ging natuurlijk niet allemaal vanzelf. Een combinatie van een professioneel trainerskoppel
(Petra en Erik), en een ondersteunend begeleidingsteam van enthousiaste ouders, zorgde ervoor dat niet alleen sportieve, maar ook logistieke prestaties van formaat werden neergezet.
Elke dag stonden er mensen van het begeleidende ouderteam om 6 uur des morgens bij de bakker, werden er dagelijks karren vol boodschappen gedaan, van die boodschappen door middel van serieel en parallel koken binnen afzienbare tijd heerlijke en ook voedzame maaltijden bereidt , vormden zich elke dag weer spontaan een of meerdere afwasteams, werd er elke dag een deel van het schaatsteam aan het huiswerk gezet, werden er van alle activiteiten professionele foto´s gemaakt en was het van het begin tot het einde…………reuze gezellig!
Het werd een week om nooit te vergeten! Niemand had dan ook veel zin om op zaterdag in de vroege ochtend de terugreis te aanvaarden. Liever waren we nog wat gebleven om na te praten en te genieten van het mooie weer, de schitterende omgeving en het feit dat we een team waren. Met ons allen, een hele week lang. Dit laatste wordt misschien wel het beste geïllustreerd door wat er tijdens een van de eerste trainingen op onze eigen baan gebeurde. Iets wat we in Inzell nog niet hadden gezien. Er vormde zich een treintje van bijna alle Inzellgangers. Als een hecht team sleurden ze elkaar een paar mooie ronden door. En Laura dan? Laura was erbij! Zij stond met haar krukken aan de kant en keek ernaar.
Zoals ook de TVM ‘ers, Italianen, Tsjechen en ook Noren het ons telkens weer voordeden, schaatsen doe je niet alleen. Dat doe je samen. Samen trainen, samen praten en overleggen, samen helpen, eten en slapen en……………….dat was voor sommigen van ons misschien wel het aller-moeilijkst; opruimen.