Finale Belgacom Beringen

Meestal hebben sporters maar een doel voor ogen, maar in Beringen is bewezen dat een organisatie dat ook kan hebben. Eerst zou de GP Beringen plaats vinden in Winterslag (als de GP Roel Paulissen), maar de baas van de mijnterril wilde daar geen MTB-wedstrijd meer op zijn terril hebben. Zo zou de wedstrijd verplaatst worden naar de stad Genk. Ook deze wedstrijd werd verplaatst en wel naar Beringen.

Ik heb veel respect voor deze organisatie; in hoe kort dag zij alles voor elkaar hebben kunnen krijgen is ongelofelijk. Als je hoort dat mensen 2 weken vrij hebben genomen voor deze wedstrijd en uit eerbetoon naar Davy Coenen (een mountainbiker die begin dit jaar overleden is), nou dat vind ik knap. Hoe hard mensen de afgelopen 2 weken hebben gezwoegd bovenop de mijn, werd nog niet eens zo lang geleden (1989), op diezelfde plek, onder de grond gedaan. Maar dan jaren lang. Brrr... Bijna niet voor te stellen. Het maakt de omgeving in Beringen tot iets aparts, bijzonders, surrealistisch. Vervallen gebouwen en haarscherpe foto's van mijnwerkers (in scene gezet?)

Er was een mooie omloop gemaakt op de mijnterril. En met wat regen was het echt technisch geworden (gelukkig bij ons nog niet zo heel erg). Wat minder zwaar dan Winterslag, maar veel technischer, uitdagender en dus leuker.

Bij de start werd uitgelegd hoe de eerste ronde zou lopen. Maar mijn gevoel voor links en rechts is nooit zo heel goed... En de startronde + de hele ronde liepen beide anders dan ik had gedacht... 

De startronde was wat ik had benoemd tot de "echte" ronde en bij de hele ronde kwam er nog een stukje bij wat wij met inrijden de verkeerde kant op hadden gereden en toen bedacht hadden: dit is de kinderronde. Niet echt een moeilijk stukje maar wel een verassing.

Mijn start was goed. Ik ging dan wel als 5e de eerste klim in maar bovenop kon ik er al 2 voorbij. Elise was inmiddels al haar titel aan het veilig stellen en lag ruimschoots voorop. Goed ik zag dan wel niet de Belgische driekleur voor me, maar de Nederlandse zat niet zo ver voor me. Het gaatje tussen Lisa en mij werd steeds kleiner en toen ik voor de tweede keer boven op de terril kwam lag ik op kop en kon ik als eerste een technisch stuk in gaan. Helaas werd ik daarna weer ingehaald en kreeg Lisa weer een gaatje. Een herhaling van de vorige ronde: bovenop reed ik weer op kop. In het technische stukje door de bossen kreeg ik een gaatje. Dat gaatje hield ik tot de allerlaatste afdaling, toen bedacht ik me dat ik nog geen boom en geen grond gekust had... Tja bomen stonden er daar niet meer, maar een duik in de modder ging nog wel lukken. En ik maakte een mooie schruiver... 

Weg gat. Welkom sprint. 

Goed we moesten nu dus in de sprint de beslissing maken. In het rechte stuk naar de finish toe viel Lisa even een beetje stil. Ik dacht nu moet ik gaan, misschien iets te vroeg, maar ik ging. Helaas was de finish voor mij een paar meter te ver. En na een spannende tweestrijd werd ik dik tevreden derde.

Altijd lekker om het seizoen zo af te sluiten. Ik heb dit seizoen een enorme groei doorgemaakt, net als vorig jaar. En ben er dan ook zeer content (op z'n vlaams) mee.

Ik vond het super hoe ik werd aangemoedigd: Allemaal super bedankt! Het was echt grappig hoeveel mensen mijn naam wisten (goed het staat in het mini op mijn shirt maar dan moet je goed ogen hebben...) 

Goed het was bijna gelukt om tweede te worden, maar ik vind derde al helemaal te gek! Dat had ik aan het begin van dit seizoen niet verwacht, tenminste niet dat ik zo zou mee kunnen strijden om de tweede plek.

Ik ga volgende week weer mijn schaatsen zoeken (en de kou (wat is het lekker dat je buiten kunt MTB'en))! 

Op dit filmpje (http://www.sporza.be/cm/sporza/videozone/MG_sportnieuws/MG_wielrennen/1.873671) kun je zien waar ik precies gevallen ben. Leuk filmpje!